φίλε alex, δεν αμφισβήτησα ούτε στιγμή πως έχεις και εσύ το δικό σου καθημερινό γολγοθά της επιβίωσης και σε συγχαίρω για αυτό και αν χρειαστείς ποτέ κάποια βοήθεια μη διστάσεις, συνήθισα πια να παλέυω και φοβάμαι πιο πολύ το να λακίσω από το να πληγωθώ.

ίσως δεν ήταν κατανοητό αυτό που είχα γράψει αλλά αναφερόμουν σε κάποιον άλλο στίβο, σε αυτόν της κοινωνικής διεκδίκησης, της κοινωνικής αλλαγής.  αν λοιπόν και εσύ παλεύεις να αλλάξεις τον κόσμο, αν εκτίθεσαι, αν φθείρεσαι καθημερινά για να το πετύχεις, τότε οφείλω να υποκλιθώ με σεβασμό και τιμή στη λεβεντιά σου και να σε καλέσω να παλέψουμε μαζί.

αν όμως είσαι και έσυ ένας ακόμη από αυτούς που κάθονται με το laptop τους στην καφετέρια και σχολιάζουν επιφανειακά τα όσα βλέπουν, εμπαίζοντας εσκεμμένα πολλές φορές τους φοβους μας και τα ονειρά μας, κρυμμένοι πίσω από τα λεφτά του μπαμπά τους, τότε είμαι υποχρεωμένος να σταθώ απέναντί σου.

δεν χωράνε πια σε αυτήν την πόλη άλλοι χαραμήδες. πρέπει να τελειώνουμε με αυτούς που κατακρίνουν τα πάντα και δε κινούν τα χέρια τους για τίποτε. είναι αυτοί που παραπονιούνται διαρκώς πως η Παραμυθιά είναι βαρετή πόλη. πως περνούν καλύτερα όταν πηγαίνουν σε άλλες πόλεις γιατί βρίσκουν άλλα ενδιαφέροντα, όπως μουσική θέατρο κτλ,. αλλά ούτε δημιούργησαν κάτι αντίστοιχο στην  Παραμυθιά και το χειρότερο ούτε καν στηρίζουν με την παρουσία τους τέτοιες δράσεις, απώντες από κάθε εκδήλωση, από κάθε προσπάθεια, από κάθε συζήτηση. είναι αυτοί που λένε: να μαζευτούμε να πάτε, όπως έγινε προχθές την ημέρα του εθελοντισμού. οι ίδιοι κι ίδιοι ήμασταν και πάλι, μετρημένοι στα δάχτυλα. σκέτη αποτυχία ήταν αν υπολογίσεις την τεράστια αποχή και ας γράφει άλλα στις ειδήσεις του site. και αν καταφέραμε και δώσαμε κάποιο σεβαστό αποτέλεσμα είναι γιατί έπρεπε να αναδείξουμε τους συμβολισμούς της δράσεως αυτής. και υπερβήκαμε την κόκκινη γραμμή για να το καταφέρουμε, κάνοντας εργασίες από τις οποίες κάποιοι περίμεναν να βγάλουν το μεροκάμματό τους. (ζητούμε συγνώμη δε θα γίνει άλλη φορά).

δε γίνετε να αλλάξει η Παραμυθιά με αμπελοφιλοσοφίες, και είναι κρίμα να τα αναθέσουμε όλα στη Δήμαρχο και να περιμένουμε μόνη της να τα λύσει. όσο ικανή και να είναι, ένας άνθρωπος μόνος του, και πέντε και δέκα ακόμη, δεν φτάνουν, θέλει πολλούς. θα την πάρουμε στο λαιμό μας αν την αφήσουμε μόνη της, έρμαιο αυτων των "κοροϊδιάριδων" που περιέγραψα πριν. κάλο είναι λοιπόν μέσα από αυτό το φόρουμ να θέσουμε κάποιες κοινές αρχές για το πως θα παλέψουμε και για τί θα παλέψουμε. επιμέρους διαφωνίες μπορεί να έχουμε αλλά το ίδιο ζητάμε όλοι.



σχετικά με τον πεζόδρομο πρέπει να ξεκαθαρίσω πως δεν είμαι έμπορος του πεζοδρόμου αλλά ένοικος αυτού. είναι κρίμα όμως να μη βλέπουμε πόσο κακό έχει προκαλέσει αυτή η κατάσταση. δεν αναφέρομαι στο τυπικό κομμάτι για το αν θα περνούν τα αυτοκίνητα όλη τη μέρα ή όχι, αυτό λύνεται με δοκιμές. αναφέρομαι στο γεγονός πως έχει διχοτομήσει την αγορά και τη συρρικνώνει διαρκώς. από μόνος του ο πεζόδρομος δεν μπορεί να σταθεί. αντιθέτως είχε αρνητικές επιπτώσεις όπως το γεγονός πως τα χωριά πλέον έχουν βρει άλλες αγορές σαν του Γαρδικίου που θεωρούν ότι είναι πιο βατές. ένα ακόμη μεγάλο πρόβλημα είναι η έχθρα ανάμεσα στους εντός και τους εκτός του πεζοδρόμου καταστηματάρχες. να έβλεπες πως έτριβαν τα χέρια τους εκείνοι που έμαθαν πως ένα μεγάλο σουπερ-μαρκετ και μία τράπεζα που βρίσκονται εντός του πεζοδρόμου θα έβγαιναν εκτός πεζοδρόμου για λόγους καλύτερης προσβασιμότητας. αυτό όμως θέλουμε για την Παραμυθιά μας; μία αγορά που να εκτέινεται σε μόνο 50 μέτρα δρόμο, με όλες τις επιχειρήσεις συγκεντρωμένες εκεί και όλα τα άλλα να ερρημώσουν. εγώ πάντως ονειρέυομαι και του τρεις κεντρικούς δρόμους της Παραμυθιάς, από άκρη σε άκρη γεμάτους επιχειρήσεις, γεμάτους ζωή. θέλει όμως γερό οικοδόμημα αυτή η ανάπτυξη  και καλά σχεδιασμένο, όχι σπασμωδικές επιλογές. και μετά κάνουμε και πεζόδρομους και ότι χρειαστεί.
φοβάμαι όμως ότι ακολουθούμε το μοντέλο ανάπτυξης των χωρίων που πρώτα ερρημώνουν και μετά φτιάχνονται πλατέιες για να φαίνονται ζωντανά. πρέπει να ακολουθήσουμε το μοντέλο ανάπτυξης των πόλεων, όπου πρώτα αναπτύσσονται και μετά επενδύουν σε υποδομές που κάνουν τη ζωή πιο ευχάριστη και πιο ανθρώπινη.
δεν  είναι εύκολο να βρεις τη χρυσή τομή αλλά πρέπει να δοκιμάζεις τουλάχιστον. με τη στασιμότητα δε γίνετε να προχωρήσουμε. τα προβλήματα είναι πολλά και δύσκολα, για σκέψου, πέρα από τον πεζόδρομο, το θέμα του πάρκινγκ. ωραία απαγορέυτηκε το ανεξέλεγκτο παρκάρισμα μέσα στην αγορά και δόθηκε δωρεάν η αυλή του δημοτικού σχολείου για παρκάρισμα. τι θα κάνουμε όμως που θέλουμε και ταυτόχρονα να λειτουργήσει πάλι το δημοτικό σχολείο ως σχολείο, και φώναζαν οι καημένοι οι "ενεργοί πολίτες", οι οποίοι είναι και δημοτικοί σύμβουλοι σήμερα. το ένα αναιρεί το άλλο. πρέπει να κάνουμε δοκιμές όμως μέχρι να βρούμε τη σωστή λύση.

με τα λόγια στις καφετέριες και στα "καψάδικα" πέφτουμε σε ανούσιες αντιφάσεις. πρέπει να έιμαστε όρθιοι λοιπόν, να ζούμε τα πρόβληματα στη ρίζα τους. ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΑΛΕΥΩ.

*καψάδικο=καφετέριες, κλαμπ, τσιπουράδικα κτλ., η επίσκεψη ενδύκνειται για λόγους κοινωνικοποίησης και χαλάρωσης, η υπερβολική χρήση καίει τον εγκέφαλο
*gaila (και όχι gaia)=η γκαϊλα: αποδημητικό πτηνό μικρομεσαίου μεγέθους και μαύρου χρώματος, που σταματούσε στην Παραμυθιά στα πλαίσια του ταξιδιού του. έχει πάψει να εμφανίζεται στην πολή μας έδω και περίπου 40 χρόνια. ενδεχομένως να περνάει πλησίον της Παραμυθιάς. κάποιοι θεωρουν πως είναι οι κουρούνες.